De weg naar Oslo

Trondheim-Oslo 540km

Soms weet je het in een keer. Zo ook nu. Genietend van een glas port bij Het Seminar in Zenderen na een wandeling door de sneeuw. Ergens in 1988 of zo met collega Anton al over gesproken; de Grote Krachtproef. Ofwel Den Store Styrkeprøven in het Noors. Een non-stop tijdrit over 540km van Trondheim naar Oslo tijdens de midzomernacht. Op die hoogte gaat de zon niet helemaal onder en blijft het dus licht 's nachts. Destijds uitgerekend dat zoiets misschien wel binnen 24 uur moet kunnnen, maar er zijn heuvels, slaapgebrek, lastig in te schatten.

Dit was nog voor triathlons en marathons, maar tijdens het glas port wordt het plaatje helder. Het doel voor 2010 staat vast. Zoals bij alle evenenementen zijn tochten als Tecklenburg Rundfahrt en Luik-Bastenaken-Luik onmisbaar, dus dat wordt de eerste focus.

Na Luik-Bastenaken-Luik goed hersteld en begonnen met de lange fietstrainingen. Maandag middag als het lukt een paar uurtjes. Woensdagochtend op de fiets van Enschede naar het werk in Hengelo, vanuit het werk naar de wielertraining van "Het Oosten", dan trap je op zo'n dag al gauw 160km weg. De wielertraining is echt knallen, dus dat is geweldig kicken. Dan op zaterdag ochtend om 5:30 op de fiets en dan lekker Duitsland in. Heerlijk. Geen kip op de weg, de zon komt op, super.

Een groot voordeel van fietsen in Duitsland vind ik, is dat je gewoon een asfalt weggetje in kunt fietsen en dan niet voor de verrassing komt te staan dat het na 4km een zandweg wordt zoals in Nederland vaak. Beetje op gevoel bijvoorbeeld 1.5 uur richting noorden, 1.5 uur richting oosten, 1.5 uur richting zuiden en dan de laatste 1.5 uur in westelijke richting terug naar huis. In het middaguur dan lekker brunchen met de kids.

Het allergrootste voordeel van fietsen in Duitsland is echter om 10 uur 's ochtends het bezoek aan een bakkertje die heel gemakkelijk te vinden zijn en daar een lekkere bak koffie en een stuk Kuchen pakken. Heerlijk en onovertroffen. De zaterdag ochtend tochten zijn dan goed voor 170-200km.

Zo al met al nadert met rasse schreden, 26 juni is het al gauw, en 200km is nog geen 540km. Ik vind het erg lastig om de gelegenheid te vinden om langere afstanden te rijden. Daarom 1 week voor vertrek op vrijdag met een omweg op de fiets naar het werk (60km) en daarna weer met een omweg naar huis (90km). Zaterdag daar 150km bij, totaal 300km. Moet genoeg zijn.

We hebben het plan opgevat om 1 week voor de Styrkeprøven met een camper naar Oslo te gaan, en dan na de tocht in nog een via Denemarken terug naar huis. Ik vertrek zondag 20 juni (vaderdag) 's ochtends alleen richting Denemarken om de boot naar Goteborg - Zweden te halen. Ik zoek maandag een plekje vlakbij het vliegveld. Dinsdag vind ik op zoek naar een bakkertje een zwemmeertje, daar zet ik de camper neer. Dan maak ik nog een allerlaatste training noordelijk van Oslo. Ik wil hier een knetterharde training van maken, vanwege de supercompensatie. Ik heb op vaderdag van Wouter en de meiden een Polar fietscomputer gekregen, en die kan ik mooi uittesten. Geweldig ding, hartslagmeter, hoogtemeter etc. Uiteindelijk stap ik na 120km uitgewoond van de fiets (de hartslagmeter doet het kan ik u vertellen) en sluit ik de dag af met een duik in het lekkere water van het meertje en verorber een pan macaroni. Enkele locals lopen met een grijns langs me heen als ze me zien schransen.

Tijdens mijn trainingstocht zie ik een geweldige parkeerplaats met een mooi uitzicht, daar gaan we daar naar toe en blijven we een paar dagen relaxen. Vervolgens gaan we donderdag naar Oslo naar camping Ekeberg, van waaruit je over Oslo kunt heenkijken. Ideaal dus als vertrekpunt.

Vrijdag vertrek ik met de trein naar Trondheim, waar ik een hotel heb bij het inschrijfburo. De trein legt min of meer dezelfde route af als ik zaterdag moet fietsen, dus het is helemaal geweldig. In het Noorse Trondheim kijk ik als Nederlander in een bomvolle Engelse pub onder het genot van een Ierse Guiness samen met een Argentijn de WK wedstrijd Brazilie-Portugal. Hoezo internationaal? Is dat genieten.

Bij het arrangement hoort een diner buffet, en al genietend van allerlei lekkernijen temidden van honderden fietsers schuif ik aan bij een stel Noren. Zij gaan met hun club als team fietsen; "Team Foss". Het is een gezellige club, ze vertrekken om 9:11, ik om 9:02, dus wellicht komen we elkaar nog wel tegen onderweg. Er is ook een hele forse kerel bij en ik vraag me af wat zijn plannen zijn; het blijkt de ploegleider te zijn die meerijdt in "Commandobilen" (bilen=auto). Ik zag hem al niet op een fiets zitten...

Om 21:00 ga ik lekker slapen.

's Ochtends pak ik mijn boeltje bij elkaar. Het motregent maar het is niet superkoud. Ik pak al mijn zakken van de shirts en het zadeltasje vol met repen, gels en dergelijke. Ook een Albrecht-ampul neem ik mee. Ik wil zoveel mogelijk self-supporting zijn, ondanks dat er onderweg 10 verversingsposten zijn, dus ik maak me geen zorgen over het eten. Na een uitgebreid ontbijt zie ik in de lobby Thor Hushovd staan (inmiddels wereldkampioen bij de profs geworden in Australie) en vraag hem wat hij hier doet, immers volgende week begint de tour in Rotterdam. Met een grote greins zegt hij me dat ik me vooral geen zorgen moet maken en vraagt hij mij wat ik dan in zijn land doe? Dan haal ik mijn fiets van de kamer en vertrek naar de start bij de kathedraal. Hier schiet me een brok in de keel. Geweldig om hier weer te staan. En ook wel spanning natuurlijk. De startseries vertrekken netjes op tijd, iedereen wordt bij naam genoemd, de organisatie is super.

Ik heb me voorgenomen om "met de rem erop" te gaan rijden. Er zijn 3 dingen belangrijk; rustig blijven, rustig blijven en rustig blijven. Het is super verleidelijk om stevig te gaan fietsen.

De eerste kilometers is het voornamelijk nat worden. Volgens de weersberichten regent het ten noorden van de top en ten zuiden goed weer, dus daar verheug ik me maar op.

Vanuit Trondheim is het de eerste 150km klimmen naar 1000 meter waar in de omgeving van Hjerkinn een grote hoogvlakte is. Dit is lekker geleidelijk, en dus ook verraderlijk om een mooi tempo aan te leggen. Ik zie meer mensen en ook wat groepen niet al te hard gaan en trek lekker mijn eigen plan, dat is me in de tochen door Duitsland ook super bevallen. Niet afhankelijk en geen verplichtingen.

Net buiten Trondheim zie ik Comandobilen staan, hij zwaait enthousiast en maakt een paar foto's.

Vlak voor de eerste verversingspost (mat-station) wordt ik voorbij gereden door "Commandobilen". De groep zie ik al gauw en fiets een stukje mee, en klets een beetje. Het is wederom een gezellig weerzien maar het wordt me wel duidelijk dat het een hechte groep is en dat het niet de bedoeling is in de groep te fietsen. Rustig fietsen we naar de post, en hoe rustig er gefietst wordt, hoe hektisch iedereen de fiets aan de kant smijt, wat voedsel graait, al bananen etend piest en in no-time weer op de fiets springt en verder gaat. Ik neem rustig de tijd om te eten, een kop hete thee en soep te drinken om weer lekker warm te worden. De blauwe atleet in de volgende foto ;-)

Inderdaad na ongeveer 120km wordt het langzaam wat droger. De hoogvlakte tussen Oppdal en Hjerkinn ken ik nog van onze vakanties, en daar schijnt inderdaad het zonnetje.

Omdat ik het al warm begin te krijgen stap ik bij km 180 even af en tot verbazing van een paar Noorse toeschouwers doe ik mijn lange tight en overschoenen uit die ik bij hen achter laat. Dan kan alles lekker droogwaaien.

De hoogvlakte is glooiend en het uitzicht is schitterend.

Dan volgt de afdaling naar Dombas, daar is een grote verversingspost. Van daaruit is het nog 340km, en fiets je voorlopig grofweg door een dal langs de rivier. De wind staat gunstig, dus is het wel redelijk relaxed. Je komt veel mensen tegen, en maakt wat praatjes, maar vooral het landschap is schitterend.

Iemand spreekt me in het Nederlands aan; het is een jonge vent uit Hamar, die vertelt dat hij in Delft studeert. Zijn vriendin staat (als het goed is) in Hamar langs het parcours, maar hij heeft de sleutel van zijn appartement maar niet meegenomen. Ik opper dat ze dan zeker niet zo knap is, maar hij snapt het grapje niet. Zeker moe.

Onderweg af en toe even SMSen om aan te geven dat het super gaat. Dan zie ik Team Foss even weer en enthousiast wordt ik begroet. Ik fiets even een stuk met hun mee.

Wat ik onderweg ook continue doe is oefeningen voor de nek, zwaaien met de armen, even rechtop, staan op de pedalen, en als ik ff moet piesen even rekken. Ik denk dat ik daarom nergens last van krijg.

Verder langs de E6 gaat de tocht Lillehammer in en van daaruit achterlangs richting Hamar. Dan is het inmiddels schemerdonker geworden. Door Lillehammer en Hamar rijden motoragenten mee ter begeleiding. Overal staan mensen met koebellen, viking helmen, Noorse vlaggen. Schreeuwen hopp-hopp-hopp en moedigen je aan. Sommige straten hebben waxine kaarsjes langs de kant. Hier krijg ik kippevel van en weer een brok in de keel. Ik moet eerlijk bekennen dat ik overmand word door emoties, en dit verhaal typend krijg ik het zomaar weer. De fietslampjes gaan aan, maar het wordt niet donker. Het is zo immens om in het schemerdonker zo'n tocht te doen. Geweldig.

Op sommige rotondes staan tentjes en zitten verkeersregelaars in hun slaapzak om de route aan te geven. Niet dat ik het koud heb, en verkeerd rijden lijkt me echt moeilijk, maar wellicht zitten ze al een tijdje hier. Dichterbij Oslo komend staan er af en toe fietsers aan de kant uit te hijgen, een ik zie er eentje op een ontzettende manier over zijn nek gaan. Bij de verversingsposten is er naast thee en soep ook af en toe pasta, dat is zoooo lekker! Ook drink ik veel, herinnerend aan de kramp perikelen eerder in het seizoen. Natuurlijk moet dat water er ook weer uit... Kan ik mooi even rekken...

Bij de laatste klim vlak voor Oslo gaan we de E6 snelweg weer op. Er zijn 2 rijstroken afgezet en ook het stuk vanaf de afslag naar de finish is verkeersvrij. Team Foss zie ik weer en iedereen wordt enthousiast en beginnen alvast een feestje te vieren, maar oppassen Klabats, gaan er twee met de sturen in elkaar. Op de plaat gaan na 538km op 2km voor de finish, hoe stom is dat ....

Dan ga je onder een boog door over de finish lijn. Wat er dan met je gebeurt is met geen pen te beschrijven. Emotioneel en toch wel vermoeidheid (duh). Dit is zo'n geweldige tocht en ervaring en het gevoel na afloop is super. De lange voorbereiding, de tochten in de regen, alles was het waard om dit een keer mee te kunnen maken. Dit vergeet je nooit weer.

Uiteindelijk is de einddtijd 19:13:19 dat is een gemiddelde van 28.09 km/uur.

Location	Time	Split	km/h (split)
Dombås 200 km	7:28:29	7:28:29	26.76
Lillehammer 350 km	12:18:24	4:49:55	31.04
Hamar 410 km	14:28:24	2:10:01	27.69
Eidsvoll 480 km	17:11:32	2:43:08	25.75
Oslo 540 km	19:13:19	2:01:47	29.56

In de week na de Styrkeprøven krijg ik een facebook mailtje van een Noor. Blijkt van Team Foss te zijn die op basis van mijn startnummer op een foto mijn naam heeft achterhaald. Via zijn facebook vrienden en zoekend kom ik nog een aantal foto's tegen die ik in dit stuk kon verwerken.

De hoogtemeter van de fietscomputer laat het volgende zien; kan ook niet anders gezien het hoogteprofiel hier boven

De hartslag curve geeft het volgende beeld; afgezien van een paar uitschieters die wellicht storing zijn, is de hartslag prima binnen de perken gebleven.

Raymond Verbruggen